वन बेडरुम फ्लॅट

माझ्या वडिलांचे स्वप्न हाेते की,

मी अभियांत्रिकीची

पदवी प्राप्त करुन

अमेरीकेतील बहुराष्ट्रीय कंपनीत

नाेकरीला लागावे.

जेव्हा मी अमेरीकेत आलाे

तेव्हा हे स्वप्न जवऴपास

पुर्ण हाेत आले हाेते.

आता शेवटी मला जिथे हवे

तिथे मी पाेहचलाे हाेताे.

मी असे ठरवले हाेते..

की पाच वर्ष मी इथे राहुन

बक्कळ पैसा कमवेल,

की जेणे करुन भारतात गेलाे की,

पुण्यासारख्या शहरात सेटल हाेईल.

माझे वडील सरकारी नाेकरीत हाेते.

त्यांची आयुष्यभराची कमाई म्हणजे

एक बेडरुमचा फ्लॅट,

अन तुटपुंजी पेंशन.

पण मला त्यांच्यापेक्षा जास्त कमवायचे हाेते.

घरची...आई-बाबांची

खुप आठवण यायची. एकट वाटु लागायच.

स्वस्तातलं एक फाेन कार्ड वापरुन मी

आठवड्यातन २-३ वेळा त्यांना काॕल करत हाेताे.

दिवस वार्‍यासारखे उडत हाेते.

दाेन वर्ष पिझ्झा बर्गर खाण्यात गेली.

अजुन दाेन वर्ष

परकिय चलनाचे दर पाहण्यात गेले.

रुपयाची घसरण झाली की,

मला जाम आनंद व्हायचा.

    

लग्नासाठी राेज नवनवीन स्थळ येत हाेती.

शेवटी ते करण्याचा मी निर्णय  घेतला.

आईवडीलांना सांगितले

मला फक्त दहा दिवसांची सुट्टी भेटेल

त्या दहा दिवसातच सर्व काही झालं पाहिजे.

स्वस्तातले तिकीट पाहुन मी

१० दिवसांची सुट्टी घेतली.

मी खुश हाेताे, आईबाबांना भेटणार हाेताे.

नातेवाईक व मित्रांसाठी

खुप सार्‍या भेटवस्तु घ्यायच्या हाेत्या.

त्याही राहुन गेल्या.

घरी पाेहचल्यावर आलेल्या सर्व स्थळांचे

मी फाेटाे पाहिले,

वेळ कमी असल्याने

त्यातीलच एका मुलीची निवड केली.

मुलीचे वडील समजुतदार हाेते.

दाेन दिवसात माझे लग्न लागले.

खुप सारे मित्र येतील असं वाटत असताना

फक्त बाेटावर माेजता येतील असे मित्र

लग्नाला आले.

लग्नानंतर आईबाबांना काही पैसे हातावर  टेकवले.

"आम्हाला तुझे पैसे नकाे पाेरा

पण वरचेवर भेटायला येत जा "

अस बाबा सांगताना त्यांचा आवाज खाेल गेला हाेता.

बाबा आता थकले हाेते, चेहर्‍यावरच्या सुरुकुत्या,

पिकलेल्या भुवया त्याची जाणीव करूण देत हाेत्या.

शेजार्‍यांना त्यांची काळजी घेण्याची विनंती  केली

व आम्ही अमेरिकेला पाेहचलाे.

पहिले दाेन वर्ष बायकाेला हा देश खुप आवडला.

वेगवेगळे स्टेट्स अन नँशनल पार्क पाहुन

तिला भारी वाटत हाेतं.

बचत कमी हाेऊ लागली पण ती खुश हाेती.

हऴुहऴु तीला एकाकी वाटु लागलं.

कधीकधी ती आठवड्यातुन दाेनदा किंवा तिनदा

भारतात फाेन करु लागली.

दाेन वर्षानी आम्हाला मुले झाली.

एक मुलगा अन् एक मुलगी.

मी जेव्हा जेव्हा आईबाबांना काॕल करायचाे तेव्हा तेव्हा ते

नातवंडाना घेऊन भारतात येण्याची विनवणी करायचे.

त्यांना नातवंडाना पाहायचे हाेते.

दरवर्षी मी सहकुटुंब भारतात यायचे ठरवायचाे.

पण पैशांच गणित काही जुळायच नाही.

जाण्याचा बेत रद्द करावा लागायचा.

वर्षामागनं वर्ष सरत हाेती,

भारतात येऊन जायचे स्वप्न लांबत चालले हाेते.

एक दिवस अचानक ऑफीस मधे असताना

भारतातनं काॅल आला,

"माेहन बाबा सकाळीच गेले रे".

खुप प्रयत्न केला पण सुट्टी काही भेटली नाही,

अग्नीला तर साेडा पण नंतरच्या विधीला पण जायला जमले नाही.

मन उद्विग्न झालेलं.

दहा दिवसात दुसरा काॅल आला, आईची पण प्राणज्याेत मालवली हाेती.

साेसायटीतील लाेकांनी विधी केले,

नातवंडाचे ताेंड न पाहताच आई वडील ह्या जगातुन निघुन गेले हाेते.

आईबाबा जाऊन दाेन वर्ष सरली.

ते गेल्यानंतर एक पाेकळी तयार झालेली,

आईबापाची शेवटची ईच्छा , ईच्छाच राहिली.

मुलांचा विराेध असताना भारतात येऊन स्थिरस्थावर हाेण्याचे मी ठरवले.

पत्नी मात्र आनंदात हाेती.

राहण्यासाठी घर शाेधत हाेताे,

पण आता पैसे कमी पडत हाेते

नवीन घर ही घेता आले नाही.

मी परत अमेरिकेत आलाे.

मुले भारतात राहायला तयार नसल्याने त्याना पण घेऊन आलाे.

मुले माेठी झाली, मुलीने अमेरिकी मुलासाेबत लग्न केलं.

मुलगाही आनंदात अमेरिकेत राहताे.

मी ठरविले हाेते आता पुरे झाले,

गाशा गुंडाळुन  भारतात आलाे.

चांगल्या साेसायटीत ' दाेन बेडरुमचा' फ्लँट घेण्यापुरते

पैसे माझ्याकडे हाेते. फ्लॅटही घेतला.

आता मी साठ वर्षाचा आहे.

ह्या 'दाेन बेडरुमच्या' फ्लॅटमधे आता मी फक्त एकटाच राहताे.

उरलेल आयुष्य जिच्यासाेबत

आनंदात घालवायचं ठरवलेल तिन इथेच जीव साेडला.

कधीकधी मला वाटते

हा सर्व खटाटाेप केला ताे कशासाठी??

याचे माेल ते काय? ?

माझे वडील भारतात राहत हाेते तेव्हा त्याच्या नावावरही एक फ्लॅट हाेता.

माझ्याकडे त्यांच्यापेक्षा जास्त काही नाही. फक्त एक बेडरुम जास्त आहे.

त्या एका बेडरुमसाठी मी माझे आईवडील गमावले,

मुलांना साेडुन आलाे, बायकाेपण गेली.

खिडकीतून तुन बाहेर पाहताना मला माझे बालपण आठवते,

त्या सुंदर आठवणी मनात फेर धरु लागतात.

अधुन मधुन मुलांचा अमेरिकतनं फाेन येताे ते माझ्या तब्येतीची चाैकशी करतात,

अजुनही त्यांना माझी आठवण येते यातच समाधान आहे.

आता जेव्हा माझा मृत्यु हाेईल तेव्हा कदाचित शेजारीच माझ्यावर अंत्यसंस्कार करतील.

देव त्यांच भल कराे‼️

पुन्हा प्रश्न कायम आहे. हे सर्व कशासाठी ?? अन् काय किंमत माेजुन.??

मी अजुनही उत्तर शाेधताेय.

फक्त एका बेडरुम साठी?

जगण्याचे माेल त्यापेक्षा कितीतरी पट जास्त आहे.

त्यासाठी..

आयुष्य पणाला लावू नका. 🙏🏻

विजय बोनगीवर,

CC/SVB

(written by An unintended Indian Engineer

who has lived his dream life in USA